«Пассажир смотрел все внимательнее. Вдруг капитан присел. Он мигом схватил пассажира за ноги. Рывком запрокинул вверх и толкнул за борт. Пассажир перевернулся через голову. Исчез за бортом. Капитан повернулся и пошел прочь. Он достал сигару, отгрыз кончик. Отплюнул на сажень. Ломал спички, пока закуривал».

Помимо чести, Житков затронул и тему меркантильности, ведь если бы механик Солерно за деньги не взялся перевозить эту бочки с солью, которые оказывается была бертолетовой, то всего этого можно было избежать. В конце концов все, кроме выброшенного за борт пассажира и застреленного испанца, который учуяв опасность полез напролом, остаются живы. Механика Солерно также никто не видит. Видимо, чувство вины было слишком сильным.

Рассказ «Вата» не настолько серьезный, как предыдущие, но тоже имеет свой глубокий смысл: никогда не сдаваться в трудных ситуациях и искать из них выход. Главных героя здесь два – моряки, провозящие на судне подпольную литературу для революционеров. Однажды, их тайник находит досмотрщик на таможне и они живо понимают, что есть тот, кто на них докладывает. Моряки придумывают простой, но хорошо работающий план. На следующем рейсе в турецком порту на корабль загрузили много тюков с прессованным хлопком. Моряки пометили двадцать семь тюков разными значками, по числу членов команды, а потом, во время плавания, выбирали момент, чтобы остаться в одной комнате с потенциальным доносчиком. При нем они вдвоем начинали обсуждать свой мнимый секрет и вслух называли, какой знак нанесли на тюк с хлопком. Таким образом они и обманули досмотрщика и нашли того, кто ему докладывал.

«Компас» тоже о двух моряках и чем-то похож на рассказ «Вата», где в первую очередь, Житков показывает, как важна находчивость и смекалка, ведь если бы они не выкрали компас с судна, то оно бы уплыло и у …. Появилась бы возможность нанять новую команду вместо тех бастующих моряков в порту. Но эти два отважных моряка выкрали путевой компас и корабль вернулся обратно в порт.

В заключении ко всему этому хочется сказать, что Борис Степанович Житков был поистине великим человеком. Он прошёл непростой жизненный путь и столкнувшись с множеством препятствий не растерял свои ориентиры. Но больше всего поражает то, как умело он вкладывает в детские умы собственный опыт и учит их тому, чему научился сам. Причем учит умело, разговаривая с ними в своих произведениях как с личностями, а не как с маленькими детьми. Порой, он с первых же строк показывает, насколько жестка реальность. Конечно, дарить детям «розовые очки» и пытаться до определенного времени сберечь их от всего возможного зла – важно, но ещё важнее научить их справляться самостоятельно со всем возможным злом.

---

В библиотеках моего района проходили различные мероприятия, посвященные творчеству Бориса Степановича Житкова. Вот некоторые из них:

1. 
   Выставка «На книжной странице звери и птицы», посвященная творчеству писателя Б. Житкова «Рассказы о животных».
   

2. 
   Заседание экологического агентства «Лесовичок и К». Повзрослевшие и подросшие ребята совершили эко-визит под названием «Писатели, очарованные природой». На своём пути ребята совершили четыре остановки на творчестве таких замечательных авторов как Виталий Бианки, Константин Паустовский, Борис Житков, Михаил Пришвин, познакомившись с их замечательными произведениями.
   

Тэма і ідэя апавядання, яго праблематыка.

Вобраз Міхаські, яго лёс.

Цётка, яна жа Алаіза Пашкевіч, ўнесла ў апавяданне «Міхаська» глыбокі сэнс. Чытаючы яго міжвольна задумваешся, як часта мы даем шанс людзям з знешнімі і ўнутранамі праблемамі. Ці як часта мы глядзім на сітуацыю з боку такога челавека.

Міхаська быў пакрыўджаны з самага нараджэння, яго маці памерла і бабуля, купаўшая яго, напужалася і засунула яго ў запечак.

«У хлопчыка насок з добрую бульбачку; барада — брылем закручана, праз ўсенек левы тварычак чырвоная пляма радзімая. Адно вочка глядзіць у правы бок, другое – у левы.

- У імя айца і сына! Ось дзе божая кара! - ледзь здолела прабалбатаць бабуля, купаючы першы раз дзіця».

Але тады яшчэ Міхаська не разумеў, што з-за сваёй непрыгожасці і сіратінства добрага жыцця ў яго не будзе. Як і ўсе дзеці ён хацеў гуляць і радаваўся сонейку, якое іграла з ім сваімі прамянямі.

Людзі жорскія, асабліва да того, хто на іх непадобны, гэта значыць мае якого-небудзь роду адхіленне ад прывычнай усім нормы. Таму Міхаська так прывязаўся да выратаваннай ім птушкі: жораў быў чым-та пахож на яго і ў выніку гэта птушка стала адзінай па-сапраўднаму блізкай хлопцу жывой істотай, якая разумела яго боль і імкнулася дапамагчы.

У апавяданні ўзнімаецца тэма сіроцкага дзяцінства і тое, што яно заканчваецца смерцью Міхаскі, паказвае адсутнасць будучыні ў такіх дзяцей. Цётка спрабуе паказаць усім як цяжак сіроцкі лёс, аднак, я лічу, што выдатнее яна робіць гэта ў другім сваём апавяданні.

---

Роль вобраза птушкі ў апавяданні

Спачатку сдаецца быццам яны з Міхаськай падобныя: пакрыўджанные злымі рукамі і патрэбные да ласкі і заботы. Але ў канцы апавядання, калі Міхаська памірая ад хваробы, мы можам бачыць, што гэта іх сувязь куды мацнее. Мне здаецца, што пад канец жораў якбы становіцца Міхаське маткай, якая памерла пасля яго нараджэння. Гэта можна ўбачыць вось у наступных атрыўках:

«А жораў — быццам хвост хлопцаў: ззаду ходзіць — не адстае. Адной лыжкай ядуць, разам спяць. Міхась, здаецца, сваю сарочку ўзлажыў бы на жорава, каб гэта выпадала. — Жораўка, пацалуй! — Міхась падстаўляе шчокі. Птушка грымзае дзюбай па твару, а сіраце здаецца, што яго і сапраўды цалуе. Цешыцца — не нацешыцца хлопец».

Жораў, забіўшыся ў качарэжнік, прымкнуў вочы. Хто яго знае, ці ён спаў, ці яму было брыдка слухаць Аленіных слоў… а мо хацеў сабе запамятаць нотў хаўтурнай песні. — Вечны пакой яго душачцы! — загула ўся хата. Прыкрылі станом дамавінў і пачалі выносіць на могілкі. Жораў зварухнуўся, азірнуўся па ўсіх кутах і выйшаў за дамавінай. Людзі дзівам задзівіліся і далі дарогу птўшцы. Сумна, важна, як сплаканая маці, жораў першы пайшоў за Міхасём».

Канешне, кожны ўбачыць і пойме па-разнаму, але калі глядзіш с гэтаго пункту погляду, то выходзіць жораў падарыў хлопчыку тую заботу, якую яму павінна была даць маці. Чамусьці мне хочацца лічыць вось так. Нездарма жораў лічыцца сімвалам мацяры.

Аналіз фінальнай сцэны пахавання

Паводзіны птўшкі, сімвалізм

Акрамя таго, что жораў сімвал мацяры, ён яшче і той, хто праважая душы на той свет, уносіць іх на сваіх вялязарных крылах у апошні пўць. Мабыць гэтаму прысвечана радкі:

«— В-е-е-чны па-а-кой…— застагнала песня над свежай магілай; жораў задрыжэў, колькі разоў пахіснуўся на нагах і лоп-лоп… ўзмахнуў шэрымі крыллямі і ўзняўся да палётў. Паволі, цяжка птушка падымалася ў воблакі, бо несла з сабою вялікі жаль зоркам ясным, хмаркам белым…— Кр-р, кр-р!..— скардзілася гарачамў сонейкў,— кр-р, кр-р!..— расказвала напатканым брацейкам-жорава…»

Стаўшы Міхаські самым радным на ўсёй зямлі, жораў сумавай і зносіў у неба сваю самоту ды памяць аб Міхаські, які калісьці выратавау яго. Дзякуючы гэтай дзіўнай птушкі, людзі запомнілі Міхаську, хоць могілка парасла дзёрнам, усё роўна ўсе знаюць: крынічка на могілцы завецца «Жураўліные слёзы», і не-не ды ўспамінаюць пра хлопчыка, жыўшага ў запечкі.

---

Литература

Беларуская дзіцячая літаратура : вучэб. дапам. / Б43 А. М. М акарэвіч [і інш .]; пад агул. рэд. А. М. М акарэвіча, М. Б. Яфімавай. - Мінск : Выш. шк., 2008. - 688 с. І8ВК 978-985-06-1440-7.

Борис Житков, Избранное, Гос. Издательство Детской Литературы Мин. Просвещения РСФСР, М. / 1957

Борис Житков и Чуковский [электронный ресурс] – URL: https://www.chukfamily.ru/jitkov/boris-zhitkov-2 . – Режим доступа: свободный. – Текст: электронный.

Храбрость [электронный ресурс] – URL: https://www.chukfamily.ru/jitkov/app-jitkov/xrabrost . – Режим доступа: свободный. – Текст: электронный.

---

Смотрите также файлы

• Теоретического знания.docx

• История развития теории вероятностей и задачи математической статистики.docx

• Решение Для решения данной задачи используем формулы приблизительного расчета доходностей Купон120.docx

• МалышВ. Н., БукреевД.pdf

• 1. История создания.docx