Файл: Матэрыялазнаўства для з.о._Гараст.pdf

510×200

А

Б

δ 1

δ2

2.Для атрымання адтуліны дыяметрам 60 мм у пліце таўшчынёй 180 мм са сталі 35 выберыце тып абсталявання, інструмент і прыстасаванні.

3.Выберыце тып абсталявання, інструмент і прыстасаванні для чарнавой апрацоўкі тарцавой часткі шайбы дыяметрам 390 мм са сталі 30Х.

4.Распрацуйце тэхналагічную схему працэсу вырабу пакоўкі вала са сталі 20Х2Н4 на парапаветраным молаце з выкарыстаннем аперацый свабоднай коўкі; выберыце аперацыі коўкі; прывядзіце іх паслядоўнасць; разлічыце памеры пакоўкі і загатоўкі з улікам угару

іабсечкі; вылічыце іх вагу; укажыце памеры загатоўкі; прывядзіце эскіз пакоўкі. Выберыце спосабы механічнай апрацоўкі пакоўкі для вырабу дэталі згодна з дадзеным эскізам; устанавіце паслядоўнасць апрацоўкі (маршрут); прывядзіце апісанне аперацый пераходаў, аперацыйныя эскізы, выберыце і ўкажыце абсталяванне, прыстасаванні і інструменты. Для выбранага пераходу разлічыце тэхналагічны час.

103

3. МЕТАДЫЧНЫЯ ЎКАЗАННI

ДА ВЫКАНАННЯ КАНТРОЛЬНЫХ РАБОТ

3.1. Метадычныя ўказанні да кантрольнай работы № 1

Заданні 1 і 2

Першыя два заданні звязаны з вывучэннем наступных раздзелаў дысцыпліны «Матэрыялазнаўства і апрацоўка матэрыялаў»:

1.Асноўныя фізіка-хімічныя ўласцівасці і інжынерныя характарыстыкі матэрыялаў.

2.Заканамернасці фарміравання структуры матэрыялаў.

3.Электраізаляцыйныя матэрыялы.

4.Магнітныя матэрыялы.

5.Правадніковыя матэрыялы.

6.Паўправадніковыя матэрыялы.

7.Кіруемыя дыэлектрыкі.

8.Электраліты.

Поўны адказ павiнен уключаць:

а) расшыфроўку хiмiчнага саставу матэрыялаў у адпаведнасцi з ДАСТ або даведнiкам;

б) апiсанне будовы i асноўных фiзiка-механiчных уласцiвасцей вырабаў;

в) апісанне ўмоў работы i службовых ўласцiвасцей вырабаў;

г) вызначэнне групы матэрыялу ў адпаведнасцi з класiфiкацыяй па прызначэнні;

д) аналіз пераваг або недахопаў разглядаемых матэрыялаў па асноўных характарыстыках у параўнаннi з іншымі вядомымі;

е) спосабы атрымання вырабаў.

Заданне 3

Дадзенае заданне прысвечана аналiзу i вывучэнню сплаваў дыяграмы стану жалеза – карбiд жалеза. Дыяграма вычэрчваецца буйнамаштабна на ўсю старонку сшыткавага лiста або на мiлiметроўцы. Справа або злева ад дыяграмы трэба пабудаваць крывую награвання або ахалоджвання для дадзенага сплаву (графічная частка адказу прывезена на мал. 1).

105

Адказ лiчыцца поўным, калi пры аналiзе дыяграмы ўказаны:

а) фазавыя i структурныя складальныя ва ўсiх абласцях дыяграмы; б) асаблiвасцi будовы, састаў i ўласцiвасцi фаз: вадкай, аўстэнiту, ферыту i цэментыту; структурных складальных: перлiту i ледэбурыту; в) пераўтварэннi, якiя адбываюцца ў сплавах пры тэмпературах, што адпавядаюць лiнiям дыяграмы HIB, ECF, РSK); пераўтварэннi на ўчастках памiж перагiбамi i на гарызантальных лiнiях крывой ахалоджвання або награвання разглядаемага сплаву з падрабязным апі-

санннем (лiтарнымi сiмваламi);

г) колькасць ступеней свабоды сістэмы на ўсiх участках памiж перагiбамi i на ўсiх гарызантальных участках па правiлу фаз крывой ахалоджвання або награвання (разлiк прыводзiцца на адпаведнай крывой награвання ці ахалоджвання).

106

Пры вызначанай тэмпературы i канцэнтрацыi сплаву, якiя ўказаны ў заданнi, з дапамогай правiла адрэзкаў (правiла рычага) вызначаюцца саставы фаз (першае палажэнне правiла адрэзкаў) i масавая доля кожнай фазы у сплаве (другое палажэнне правiла адрэзкаў).

Заданне 4

Апошняе заданне ўключае аналiз розных відаў сталі i сплаваў па хiмiчным саставе, прызначэнні, прымяняемых метадах тэрмiчнай апрацоўкі, эксплуатацыйных уласцiвасцях, умовах работы тэрмічна апрацаваных вырабаў i г.д.

Адказ на дадзенае заданне ўключае:

а) расшыфроўку хiмiчнага саставу сплаву, у якiм павiнны быць указаны ўсе элементы згодна з ДАСТ або даведнiкам;

б) вызначэнне групы сплаву ў адпаведнасцi з класiфiкацыяй па прызначэнні;

в) вызначэнне ўздзеяння асноўных элементаў на эксплуатацыйныя характарыстыкi сплаву: гарачатрываласць, зносастойкасць, каразiйная ўстойлiвасць i г.д.;

г) указанне рэжымаў тэрмiчнай апрацоўкi, калi яна прымяняецца для дадзенага сплаву;

д) апiсанне мiкраструктуры i асноўных фiзiка-механiчных, эксплуатацыйных i іншых уласцiвасцей гатовых вырабаў;

е) даследаванне пераваг або недахоппаў разглядаемага сплаву па асноўных характарыстыках у параўнаннi з другiм, якi рэкамендуецца ў заданнi (калi гэта патрабуецца).

Парадак выканання задання 4:

а) правесці аналіз умоў работы інструмента (дэталі). Зыходзячы з гэтага, сфармуліраваць патрабаванні, прад’яўляемыя да матэрыялу; б) даць характарыстыку прапанаванай сталі: хімічны састаў па ДАСТ, крытычныя пункты, мэта ўвядзення легіравальных элементаў; в) назначыць і абгрунтаваць рэжымы тэрмічнай апрацоўкі дэталі для атрымання патрабуемых па ўмовах работы ўласцівасцей. Апісаць сутнасць пераўтварэнняў на ўсіх этапах ТА. Растлумачыць уздзеянне легіравання на пераўтварэнні, якія працякаюць на ўсіх этапах ТА

дадзенай сталі; г) апісаць мікраструктуру, прывесці механічныя ўласцівасці сталі

пасля канчатковай тэрмічнай апрацоўкі; д) прывесці іншыя маркі сталей, з якіх можа быць выраблены

дадзены інструмент (дэталь), і коратка апісаць тэрмічную апрацоўку.

107

3.2. Метадычныя ўказанні да кантрольнай работы № 2

Заданне 1

Дадзенае заданне прысвечана аналiзу i вывучэнню асноў тэхналогіі зварачнай вытворчасці. Эскізы вырабаў прыведзены ў заданні. Памеры, якіх не хапае, студэнт выбірае самастойна. Пасля распрацоўкі тэхналагічнай схемы зваркі канструкцыі неабходна адлюстраваць і абазначыць шво на чарцяжы ў адпаведнасці з ДАСТ 2.312 і ДАСТ 5264.

Спосабы зваркі

Ручная дугавая зварка. Адносіцца да зваркі плаўленнем (мясцовае расплаўленне злучаемых частак з выкарыстаннем цеплавой энергіі). Крыніцай цяпла з’яўляецца электрычная дуга, якая ўзнікае паміж электродам і вырабам пры працяканні пастаяннага ці пераменнага току.

Для сілкавання зварачнай дугі прымяняюць крыніцы пераменнага току (зварачныя трансфарматары тыпаў ТС, ТСК, ТД) і крыніцы пастаяннага току (пераўтваральнікі тыпаў ПСГ, ПС, ПД, ПСУ і выпрамляльнікі тыпаў ВСС, ВД, ВКС, ВС).

Пры дугавой зварцы выкарыстоўваюць плаўкія і няплаўкія электроды. Няплаўкія электроды вырабляюць з вуглю, графіту, вальфраму. Плаўкі электрод для зваркі сталі складаецца са зварачнага дроту (ДАСТ 2246–70) і электроднага пакрыцця. Агульнае прызначэнне электроднага пакрыцця – забеспячэнне стабільнасці гарэння зварачнай дугі і атрыманне металічнага шва з папярэдне зададзенымі ўласцівасцямі (трываласць, пластычнасць, ударная вязкасть і інш.). Марку электрода выбіраюць у залежнасці ад хімічнага саставу зварваемага металу. Пакрыцці электродаў са шлакаўтваральнай асновай на базе CaСO3 і плавікавага шпату называюцца асноўнымі. Яны выкарыстоўваюцца пры зварцы вугляродзістых і легіраваных сталей (УОНН – 13/45, АНО-7, АНО-8). Наплаўлены метал валодае высокай ўдарнай вязкасцю і пластычнасцю. Пры зварцы дадзенымі электродамі неабходна прымяненне пастаяннага току адваротнай палярнасці.

Пакрыцці са шлакаўтвараючай асновай на базе руцілу (TiO2) называюць руцілавымі (МР-3, ОЗС-4, АНО-4). У агульным аб’ёме выпуску дадзеныя электроды складаюць 75−80 %, дзякуючы высокім механічным уласцівасцям швоў, устойліваму гарэнню дугі на пераменным току.

108

Пры выбары тыпу электрода неабходна кіравацца ДАСТ 9467–75. Ён прадугледжвае наступныя тыпы электродаў: Э38, Э42, Э46, Э46А, Э50, Э50А, Э55, Э60. Іх прымяняюць для зваркі вугляродзістых і нізкалегіраваных сталей з часовым супраціўленнем разрыву да 600 МПа. Для зваркі легіраваных сталей з часовым супраціўленнем звыш 600 МПа выкарыстоўваюць электроды Э70–Э150. Лічбы ў абазначэннях тыпаў электродаў для зваркі канструкцыйных сталей абазначаюць гарантаваную мяжу трываласці металу шва ў кГс/мм2. Тып электрода выбіраюць такім чынам, каб трываласць металу шва не была ніжэйшая за трываласць асноўнага металу.

Зварка ў асяроддзі ахоўных газаў. Пры такім спосабе зваркі ахоў-

ны газ, які бесперапынна падаецца ў зону зварачнай дугі, адцясняе паветра, не дапускаючы шкоднага ўздзеяння яго на метал шва. Выкарыстоўваюцца ахоўныя газы: інертныя (аргон і гелій); актыўныя (азот, вадарод, вуглякіслы газ); сумесі газаў (аргон з кіслародам, аргон с азотам, аргон з вуглякіслым газам). З інертных газаў найбольш шырока прымяняюць аргон, утрыманне якога ў паветры ~1 %. Прымяненне аргону дазваляе атрымоўваць зварныя швы высокай якасці з высокалегіраваных сталей, каляровых (Al, Mg) і тугаплаўкіх металаў і сплаваў (Ti, Nb, Mo, W, V). Аргона-дугавую зварку можна выконваць плаўкім і няплаўкім (вальфрамавым) электродам. Яна раздзяляецца на ручную (плаўкім электродам), аўтаматычную і паўаўтаматычную (плаўкім і няплаўкім электродамі).

Для ручной зваркі выкарыстоўваюццая ўстаноўкі УДГ-101, УДГ-301, УДГ-501, ПРС-1М (дзе лічба абазначае намінальны зварачны ток), для паўаўтаматычнай – УСГ-2, А-533, ПШВ-1; для аўтаматычнай – АДСВ-2, АРК-1.

Азотна-дугавая зварка выконваецца плаўкім электродам пры зварцы медзі і медных сплаваў. Азот не рэагуе з меддзю пры высокай тэмпературы і паспяхова абараняе зварачную ванну ад уздзеяння кіслароду і вадароду, якія ўтрымліваюцца ў паветры. Зварка ў вуглякіслым газе прымяняецца для злучэння малавугляродзістых і нізкалегіраваных сталей. У інтэрвале высокіх тэмператур вуглякіслы газ з’яўляецца актыўным акісляльнікам, так як дысацыіруе з атрыманнем атамарнага кіслароду: СО2 = СО + О.

У выніку ў зварачнай ванне могуць працякаць наступныя рэакцыі:

109

Каб паменшыць верагоднасць рэакцый акіслення прымяняецца электродны дрот, легіраваны марганцам і крэмніем: Св-08Г2С,

Св-08ГС (ДАСТ 2246–70).

Для зваркі ў вуглякіслым газе прымяняюцца паўаўтаматы:

А-537У (dэ = 0,8−1,2 мм), ПДГ-304 (dэ = 0,8−1,6 мм), А-573У (dэ = 1,6−2,0 мм), ПШП-21 (dэ = 0,8−2,0 мм). Падача электроднага дроту ў зону зваркі ажыццяўляецца аўтаматычна механізмам падачы, перамяшчэнне дроту ўздоўж шва – уручную. Зварка выконваецца на пастаянным току адваротнай палярнасці. Гэты спосаб зваркі характарызуецца высокай прадукцыйнасцю і нізкім коштам.

Зварка пад слоем флюсу. Зварка пад флюсам – дугавая зварка, пры якой дугу запальваюць пад слоем парашкападобнага флюсу, які забяспечвае абарону зварачнай ванны ад паветра. Разам з абаронай, флюс стабілізуе дугу, забяспечвае раскісленне і легіраванне металу шва. Зварку пад флюсам ажыццяўляюць аўтаматамі (АДС-1000-2, ТС-17М-У і інш.) або шлангавымі паўаўтаматамі (ПШ-5, ПДШМ-500 і інш.) непакрытым суцэльным дротам. Пры зварцы пад флюсам прадукцыйнасць працэсу па машынным часе павышаецца у 6–12 разоў у параўнанні з ручной дугавой зваркай, дзякуючы прымяненню вялікіх значэнняў токаў, вялікай глыбіні праплаўлення і нават поўнай адсутнасці страт на ўгар і распыленне (ϕ = 1−3 %). Недахопам гэтага спосабу з’яўляецца магчымасць зваркі толькі ў ніжнім палажэнні.

Газавая зварка. Асаблівасцю газавай зваркі з’яўляецца тое, што нагрэў металу да расплаўлення ажыццяўляецца цяплом, якое выдзяляецца пры згаранні гаручага газу ў кіслародзе. У якасці гаручага газу найчасцей ўжываюць ацэтылен (С2Н2), паколькі пры згаранні ў кіслародзе ён дае найбольшую тэмпературу полымя (3200 °С). У параўнанні з электрадугавой зваркай, газавая зварка – працэс малапрадукцыйны, выкарыстоўваецца пры злучэнні тонкіх стальных вырабаў таўшчынёй да 5 мм, каляровых металаў і сплаваў, пры выпраўленні дэфектаў у чыгунных і бронзавых адліўках, а таксама пры розных рамонтных работах.

Рабочым інструментам пры газавай зварцы з’яўляецца газавая гарэлка, у якой газы змешваюцца і падаюцца ў полымя. Пры газавай зварцы прымяняецца прысадачны дрот, блізкі па саставе да зварваемага металу, а таксама флюсы, якія раствараюць аксіды і пераводзяць іх у шлак пры зварцы каляровых металаў і чыгуноў.

110