ВУЗ: Не указан
Категория: Не указан
Дисциплина: Не указана
Добавлен: 15.08.2021
Просмотров: 1756
Скачиваний: 4
Синдром двигательных расстройств
Лечение двигательных расстройств проводится в соответствии с характером двигательных нарушений.
При синдроме мышечной гипотонии (снижении тонуса мышц) применяют дибазол или, иногда, галантамин. Преимущество данных препаратов заключается в их непосредственном действии на центральную нервную систему, в то время как другие препараты действуют на периферический отдел нервной системы. Однако назначение этих препаратов должно быть очень осторожным во избежании смены мышечной гипотонии спастическими состояниями.
При синдроме мышечной гипертонии (повышении тонуса мышц) применяют мидокалм или баклофен.
Однако ведущую роль в лечении синдрома двигательных расстройств у детей с последствиями перинатального поражения ЦНС играют физические методы воздействия, перечисленные выше.
Синдром повышенной нервно-рефлекторной возбудимости
Четкой общепринятой тактики ведения детей с синдромом повышенной нервно-рефлекторной возбудимости до настоящего времени не существует, многие специалисты относятся к данному состоянию как к пограничному состоянию и советуют только наблюдать за такими детьми, воздерживаясь от лечения.
В отечественной практике некоторые врачи продолжают применять детям с синдромом повышенной нервно-рефлекторной возбудимости достаточно серьезные препараты (фенобарбитал, диазепам, сонапакс и т.п.), назначение которых в большинстве случаев мало оправдано. Широко распространено назначение ноотропных препаратов с тормозным действием, таких как патногам, фенибут. Достаточно эффективно применяется фитотерапия (седативные чаи, сборы и отвары).
При наличии задержки речевого, психического или моторного развития базовыми препаратами отечественной медицины в лечении этих состояний являются ноотропные средства (ноотропил, аминалон, энцефабол). Наряду с ноотропами применяются всевозможные занятия, направленные на развитие нарушенной функции (занятия с логопедом, психологом и пр.).
Эпилепсия
Эпилепсия, или, как часто называют это заболевание в России - эпилептический синдром нередко является одним из последствий перинатальных поражений головного мозга. Лечение данного заболевания должно проводится врачом-неврологом достаточной квалификации в этой области или эпилептологом, что предпочтительнее.
Для лечения эпилепсии применяются противосудорожные препараты (антиконвульсанты), назначение и контроль за приемом которых осуществляется непосредственно лечащим врачом. Резкая отмена препаратов, замена одного препарата другим или любые самовольные изменения схемы приема противосудорожных средств часто сами провоцируют развитие эпилептических приступов. Поскольку антиконвульсанты - препараты не безвредные, то принимать их следует строго по показаниям (точно установленный диагноз эпилепсии, эпилептического синдрома).
Минимальная мозговая дисфункция (ММД, синдром гиперактивности, гипермоторного ребенка)
Развитие данного синдрома связано с незрелостью и снижением активности тормозных механизмов головного мозга. Поэтому, в некоторых зарубежных странах, для лечения этого синдрома используют амфетамины, запрещенные к применению в России (препараты попадают в категорию наркотических веществ, вызывающих быстрое привыкание).
Так же используются различные элементы педагогической коррекции, занятия с психологом и логопедом, упражнения на концентрацию внимания
2 Психиатрияның мазмұны, оның пәні мен себебі Жаңа этаптағы психиологиялық потологияның ерекшеліктері......білуінің мәні
Психиатрия - бұл жүйке ауруларының пайда болу мехмнизмін, клиникасын, ағымын зерттейтін, алдын алу мен емін жүргізетін клиникалық медицинаның өзіндік бөлімі. Психиатрияның негізінде жан дүниені емдеу жатыр. Психиатрия дәстүрлі түрде жалпы және жеке болып бөлінеді. Жалпы психиатрия психикалық бұзылыстар синдромдарының , симптомдарының дамуының жалпы заңдылықтарын, олардың ағымы мен негізінде жатқан патогенетикалық механизмдерін зерттейді. Оның құрамына психопатология және кейде патопсихология, әсіресе когнитивті бұзылыстарды бағалау жайлы әңгіме болғанда, кіреді. Жеке психиатрия жеке аурулардың этиологиясын, патогенезін, клиникасын, оның түрлері мен сәйкес психикалық бұзылыстармен сырқаттардың емін сипаттайды.
Психикалық бұзылыстардың дамуына, клиникасына, болжамына жас факторы үлкен әсер ететіндіктен психиатрияда балалар, жасөспірімдер психиатриясы мен геронтопсихиатрия (егде жастың псхиатриясы) сияқты бөлімдер бар. Жеке соттық психиатрияны, әлеуметтік психиатрияны, транскультуральды психиатрияны, биологиялық психиатрияны бөледі. Биологиялық психиатрия- жүйке ауруларының дамуына қатысатын биологиялық механизмдерді (нейрофизиологиялық, биохимиялық, иммунологиялық) және дәрілік пен басқа да емдеудің биологиялық тәсілдерінің әсерін зерттейтін теориялық бөлім. Психиатрияның бөлімдеріне сондай-ақ сексопатология мен суицидология кіреді. Психиатриямен байланысты, бірақ ерекше ғылыми пән болып психотерапия, психология және психофармакология саналады.
Әлеуметтік психиатрия қоғамның психикалық науқастарға,психикалық бұзылыстардың эпидемиологиясы мен реабилитациясына қатынасын суреттейді. Психикалық бұзылыстарға қатынас мәдениеттің типіне тәуелді. Ежелгі мәдениетте (археизм) ауытқулы мінез-құлық үрей, бейкүнә дірілді, жек көруді немесе дискриминацияны тудырды. Кейбір мәдениеттерде мінез-құлқы өзгерген адамдар шамандарға айналған және өздері басқа ауруларға діни (ритуальный)іс-әрекеттерді жүргізді. Соматикалық және психикалық бұзылыстарға әсер ететін алғашқы әлеуметтік обрядқа ырғақты ән мен би билеумен өзгерген мінез-құлыққа әсер етуге негізделген Калахари бушмендерінің trance-dance жатады. Үндістан мен оңтүстік-шығыс Азияда, сонымен қатар Африкада ауытқыған мінез-құлыққа үнемі жоғары толеранттылық болды, керісінше Европада орта ғасырларда жүйке ауруларына қарсы қатаң тәртіптік шаралар жүргізілді. Негізінен, науқастар тобы «ақымақтар кемесіне» отырғызылып, Европа өзендеріне жүзуге жіберілген. Науқастар инквизицияның қинауына тап болған және өрттелген, ал алғашқы психиатриялық клиникалар түрмені еске түсіреді, өйткені онда науқастар кісендеулі күйде өмір сүрген. P. Pinel (1745—1826) жүйке науқастарын бағу және емдеуге гумманизм принциптерін енгізуді алғаш ұсынған. G. Conolly (1794—1866) психиатрияға «шеттетпеу принципін» (nonrestrain) енгізді.
Психиатрияның мақсаттары
Психиатрия дәстүрлі түрде жалпы және жеке болып бөлінеді. Жалпы психиатрия психикалық бұзылыстар синдромдарының , симптомдарының дамуының жалпы заңдылықтарын, олардың ағымы мен негізінде жатқан патогенетикалық механизмдерін зерттейді. Оның құрамына психопатология және кейде патопсихология, әсіресе когнитивті бұзылыстарды бағалау жайлы әңгіме болғанда, кіреді. Жеке психиатрия жеке аурулардың этиологиясын, патогенезін, клиникасын, оның түрлері мен сәйкес психикалық бұзылыстармен сырқаттардың емін сипаттайды.
Психикалық бұзылыстардың дамуына, клиникасына, болжамына жас факторы үлкен әсер ететіндіктен психиатрияда балалар, жасөспірімдер психиатриясы мен геронтопсихиатрия (егде жастың псхиатриясы) сияқты бөлімдер бар. Психиатрия көптеген қоғамдық қызметтерді атқарады, солардың ішінде ең маңыздылары- сараптамаларды өткізу (еңбек, әскери, соттық). Еңбек сараптамасы жүйке науқастарының еңбекке қабілеттілігінің жойылуының дәрежесін анықтайды; әскери сараптама шақыртылғандардың Әскери күштер қатарында жүре алуын және олардың әскери борыштарын өтей алу мүмкіндігін анықтайды; соттық-психиатриялық сараптама зерттелушілердің, жүйке науқастарының азаматтық құқықтарын орындай алуын және оларды толық пайдалана алуын, ал құқықты бұзған жағдайларда заңмен көрсетілген жауапқа тартылуын анықтайды.
Психиатриядағы зерттеу тәсілдері.
Клиникалық тәсілдің мақсатына- жүйке ауруларының көрінісі мен ағымына, пайда болуына қатысты психикалық феномендерді анықтау жатады.
Клиникалық зерттеуге қарау, бақылау және анамнез мәліметтерін жинау жатады. Науқаспен жеке сұхбаттаспаса анықталмайтын көптеген белгілер болады. Науқастарды сұрастыру, негізінен, туысқандарынан оңаша жүргізіледі. Жиі сұхбатты келу мақсатын бірден анықтау арқылы бастайды (егер науқас дәрігерге өз еркімен көрінсе), бірақ көп жағдайларда бірінші жалпы танысу сұрақтарын қойған дұрыс- жас, мамандығы, жанұясы туралы. Бұл науқастың қорқыныш және ыңғайсыздану сезімін жояды, ал дәрігерге науқаспен сұхбаттасу жоспарын құрастырудың келесі деңгейіне өтуіне көмектеседі. Жиі барлық шағымдарын айта отырып науқас аурудың негізгі белгілерін суреттеп береді, бірақ сын көз болмаса ол ауру екенін мойындамайды. Қасарласу немесе айтылған пікірлерге қарсы шыққаннан гөрі аурудың ойын тыңдаған дұрыс. Қойылыа жатқан сұрақтардың негативтілігін жоюдың маңызы зор. Мысалы, «Сіз кек сақтағышсыз ба?» дегенді «Сіз реніш пен әділетсіздікке қаншалықты сезімталсыз?» дегенге алмастырған жөн.
Адамның эмоция сферасын анализдеу сұхбат кезіндегі оның бет қимылын, қолмен қимылдауын, дауыс екпінін қатаң бағдарлаусыз болмайды. Әсіресе, айтылған пікір мен сыртқы эмоциясының көрінісінің ажырауын байқау керек. Сұхбат кезінде алынған мәліметтерді (науқаспен қатынасқа түсе алу мүмкіндігі, ориентировканың бұзылысы, сыртқы түрі, сұхбат кезіндегі сөйлеу мәнері мен қимылы, қабылдау, ойлау, есте сақтау, интеллект, эмоция мен ерік-жігердің бұзылысы, ) ауру тарихына белгілі ретпен енгізеді.
Жатқызудың себептері
Жедел (ургентті) жатқызу
Себеп: шұғыл психикалық көрсеткіш бойынша жатқызу
а) науқастың жағдайы өзіне қауіпті (аутоагрессия)
б) науқастың жағдайы қоршаған ортаға қауіпті (гетероагрессия)
Барлық жағдайда- мәжбүрлік шара
Типтік психотикалық жағдайлар
Сананың күңгірттенуі
Делирий
Жедел параноид
Императивті галлюциноз
Кандинского – Клерамбо синдромы
Эпилептиктердің дисфориясы
маниакальды аффект
эндогенді депрессия
патологиялық мастық
10) аталған критерийлерге сай гебефрендік қозу немесе ступор
Жоспарлы жатқызу- науқастың өзімен келісілген.
Ауто- немесе гетероагрессия жоқ жүйке ауруларының түрін емдеу. Участкілік дәрігердің кез келген ұсыныстары, аурудың рецидиві, өршуі науқастың келісімімен жатқызуға көрсеткіш болуы мүмкін.
Шұғыл жатқызу- еңбек, әскери немесе соттық – психиатриялық сараптамасы.
Көркем құралдар (слайдтар- 5 дана)
1 слайд
Этиологиясы бойынша аурулардың келесі топтарын бөледі;
Эндогенді деп- тұқымқуалауға бейім, патогенезінде генетикалық негізделген бұзылыстар (шизофрения, маниакальды-депрессивті психоз) жатқан ауруларды айтады.
Экзогенді деп- этиологиялық факторы сыртқы орта (бассүйек-ми жарақаты, энцефалит, алкоголизм, наркомания, токсикомания) болып табылатын аурулар.
Психогенді деп- сыртқы ортаның психожарақаттаушы факторларымен шақырылатын аурулар аталады (невроз, реактивті психоз).
Соматикалық (симптоматикалық) - психикалық бұзылыстар себебі соматикалық аурулар болатын ауруларды айтады.
2 слайд
Психикалық бұзылыстарды емдеу тәсілдерін екі топқа бөледі: биологиялық және психологиялық.
Биологиялық тәсілдерге жатады:
Медикаментозды ем
Электротырысу
Инсулинді-коматозды ем
Физиоем
Диета
Биологиялық тәсілдердің ішінде психотропты заттарды қолдану ең негізгісі болып саналады.
Психологиялық тәсілдерге психотерапияның барлық түрлері жатады:
Рационалды психотерапия
Гипнотерапия
Топтық психотерапия
Психоанализ
3 слайд. Психоқоғамдық топтардың негізгі мақсаттары
Қоғамда өмір сүру қабілетін қалпына келтіру үшін сақталған позитивті жақтарына сүйене отырып тұлға сапасын дамыту;
Фармакотерапиямен қоса, ұзақ қалпына келтіру жұмыстарына ынталықты дамыту;
Қалдық психотикалық бұзылыстармен күресу стратегиясына үйрету;
Қайта өршу мен жатқызуды алдын алу;
Қоршаған ортада бейімделуді жақсарту үшін қоғамдық, коммуникативтік, еңбек компенсациясын дамыту;
Науқастың қспецификалық мұқтаждықтары алдында қоғамдық ортаның бейімделуі
Науқастар психоқоғамдық топқа емделу кезінде және шыққаннан кейін барып тұрады.
Шығармашылық белсенділігін күшейту
Қоғамдық тәжірибенің тренингі (гигиена, күн тәртібі, тамақ дайындау)
Науқас өміріндегі шынайы жағдайларды мысалға ала отырып байланыс қиындықтарын талқылау
Психотүзілу тренингі (науқасқа психикалық аурулардың табиғаты мен көрінісіне ақпарат беру)
Маңызды аурырсынулы сезінулерді және оған бейімделу тәсілдерін талқылау.
4 слайд. Психикалық науқастарға ауруханадан тыс көмекті ұйымдастыру.
Психикалық науқастарға ауруханадан тыс көмек төмендегідей ұйымдастырылады:
Психоневрологиялық диспансер
Психиатриялық ауруханалардың диспансерлік бөлімдері
Жалпы соматикалық емханалар мен ауруханалардағы кабиненттер
Шұғыл жатқызуға көрсеткіштер
Науқастың қоғамға қауіптілігі шұғыл жатқызуға көрсеткіш болады (5 слайд):
Агрессивті әрекеттерге бейім психомоторлы қозудың жедел психикалық жағдайындағы бұрыс әрекеттер
Галлюцинация
Сандырақ ойлар
Психикалық автоматизм синдромы
Бұзылған сана синдромы
Патологиялық импульсивтілік
Дисфория
Қоғамға қауіпті әрекет болатын жүйелі сандырақ синдромя
Ипохондриялық сандырақтау, егер қоршаған ортаға, мекемеге науқастың бұрыс, агрессивті әрекеті жасалса.
Суицидтік ойға итермелейтін депрессивтік жағдай
Маниакальды немесе гипоманиакальды жағдай
Психопатологиялық тұлғалардағы, олигофрендардегі, мидың органикалық зақымдалуының қалдық белгілері бар науқастардағы қоршаған ортаға бағытталған агрессивті қозумен жүретін жедел психотикалық жағдай
3 Полинаркомания: таралуы, диагностика, клиникалық көріністері.
Полинаркомания –екі немесе оданда көп наркотикалық заттарға бір сәтте немесе кезектестіріп қолданғаннан әр наркотикалық затқа тәуелділіктің қалыптасуы.
Клиникалық көрінісі. Бірнеше наркотикалық затқа құштарлықтың пайда болуы мына себептерге байланысты:
-
Полинаркомания может возникать вначале развития наркомании на этапе выбора наркотика.Наркологическая практика оказывает что наиболее часто первым наркотиком является препараты канопли, которые за тем больные заменяют другими, более сильными наркотиками.
-
Наркотик со временем перестает приносить желаемый эйфорический эффект в силу нарастающей толерантности, в этих случаях больные стремятся добиться эйфорий с помощи введение дополнительного препарата.
-
При всех типах наркоманий с течением времени наступает нарушение сна, стойкая многодневная бессоница вынуждает больных к снотворным средствам, которые в свою очередь вызывает зависимость от них. К примеру на ночь больной принимает транквилизаторы , алкоголь или опиаты чтобы расслабиться, уснуть, а утром – стимуляторы чтобы проснуться.
-
Привычный наркотик становиться труднодоступным, чаще всего в связи с финансовыми затруднениями наркомана. Одним из сопутствующих наркотиков может являтся алкоголь.
Клиническая картина полинаркоманий более тяжелая и определяеться не просто суммой действия отдельных наркотиков а результатом их взаимодействия. Сравнивая последствия полинаркомании с обычной наркомании можно отметить следующие характерные особенности: